de bloemen weten

geschreven in Zuid Afrika, toen de eerste Italiaanse steden in lockdown gingen 

‘rond vier uur ‘s middags gaan deze bloemen open’
zij zegt het met haar handen vol boodschappen
ik luister met mijn armen vol dochter

veel tijd voor dat feit is er niet
maar terwijl we de trap naar beneden, richting huis met zicht op zee, gaan,
haakt mijn hoofd zich aan die bloemen vast

terwijl het nieuwe virus zich verspreidt, & ik probeer te begrijpen wat het betekent, & hoe het mensen misschien nog banger, nog extremer rechts zal maken, grenzen – toe – wij – vertrouwen – de – regering – en – elkaar – niet – meer,

terwijl ook ik mijn verbeelding af en toe voel wegglippen richting: ook – ik – besmet – mijn – vader - & - dan – is – het – dodelijk,

terwijl ook ik artikels naast elkaar plaats, het onrechtvaardig vind dat de mensen die genezen – zoals gewoonlijk, in de breedste zin – zo weinig ruimte krijgen,

terwijl ook ik de horror zie van ziekenhuizen die niet, niet, niet kunnen, ga naar huis, de stervende patiënten,

terwijl ook ik dat om en bij de dertien, vijftien kilo wegend hoopje meisje, hoopje wezen, hoopje vol hoop, richting logeerkamer draag,

trekt dat ritme van de bloemen – hoe weten ze dat het om en bij vier uur ’s middags is – nog steeds aan mij

als de tanks komen
            - stel dat ze komen -
als het einde komt 

            - stel dat het komt –

zal het ritme van de bloemen blijven leven

terwijl ik het warme hoopje hoop, half aan het slapen, naar beneden draag,
verbindt iets in mij zich met hun soort leven

het is dat weten
dat onder en door alles weten
dat het bijna vier uur ’s middags is